Hoe is het om te leven met een dysthyme stoornis?, waar lopen mensen tegenaan in hun dagelijkse praktijk? Deze pagina geeft hiervan een kleine indruk. We willen wel benadrukken dat dysthymie zich bij ieder individu op een andere manier kan manifesteren. We hopen op deze pagina zoveel mogelijk verschillende verhalen te vertellen. Dit aan de hand van wat mensen er zelf over kwijt willen... Natuurlijk mogen ook juist de verhalen van mensen die een positieve manier hebben gevonden om met hun aandoening om te gaan niet ontbreken. Ook (anoniem) uw verhaal of opmerking kwijt? Wij horen dit graag. Insturen kan via het contactformulier op deze website.
Ik ben een 31 jarige vrouw die al vele jaren worstelt met chronische depressiviteit. Er zijn tijden van angst en paranoia. Ik heb veel soorten therapie doorlopen en veel over mijzelf geleerd. Hoe ik in elkaar zit. Inmiddels heb ik volledig geaccepteerd dat ik deze beperking heb. Ik weet dat ik er altijd last van blijf houden. Ik heb mijn leven daarom anders moeten inrichten. Meer duidelijkheid en discipline voor mezelf. Ik probeer zo simpel mogelijk te leven. Het is daarbij belangrijk om jezelf de ruimte te geven om op deze manier toch te kunnen genieten van bijvoorbeeld de natuur en muziek.
Ik weet hoe het voelt. Ik heb al jaren te maken een dysthyme
stoornis, die met enige regelmaat opvlamt tot een zwaardere depressie. Ik
functioneerde nog wel. Werken, afspraken met vrienden en naar de sportschool.
Toch voelde ik me altijd vreselijk. Door
mijn fuctioneren dacht ik dat ik goed met mijn aandoening omging, maar ik moest
er steeds harder mijn best voor doen om mijn hoofd boven water te houden. Uiteindelijk heb ik medicijnen voorgeschreven
gekregen. Dit voelde alsof er iemand een
lichtknopje aan schakelde. Begrijp me niet verkeerd… ik heb nog steeds last van
een hoop dingen. Ik heb nog altijd mijn slechte en goede dagen. Maar dat is het
nu juist…. Ik heb nu goede dagen! Ik kan weer lachen. Zaken waar ik me voorheen
nauwelijks doorheen kon worstelen, heb ik nu beter onder controle.
Mijn Dysthymie maakt me gek! Ik heb dagen dat het geweldig
gaat, dat alles echt op rolletjes loopt. Dan ben ik heel productief. Vandaag
was zo’n dag. Eerst naar de sportschool geweest, daarna twee kilometer gelopen
naar de bibliotheek en weer terug. Boodschappen doen, eten klaarmaken. Eten met
het gezin en daarna de was gedaan. Echt een hele actieve goede dag toch? Soms
heb ik zelfs het gevoel dat ik een volledige werkdag aan zou kunnen (ik ben
part-time schooljuf). Soms eindigen
zulke dagen in een rusteloze nacht waarin ik me erg veel zorgen maak over hoe
mijn leven er na een week of een jaar uit zal zien. Lukt het me om
de doelen die ik heb te bereiken? Op die productieve dagen voel ik me positief.
Ik heb er dan vertrouwen in! Dan volgen de stemmingswisselingen, soms in
minuten, uren, dagen. Dan voel ik dat er iets mis is… het lijkt dan wel of mijn
hoofd lekt. Ik voel dan aankomen dat het
mis zal gaan. En dat gaat het dan ook. Een goed bedoelde opmerking van iemand
kan me dan laten ontbranden. Dan haat ik alles in mijn leven. Het gevoel van een totale mislukking te zijn
bedenkt me als een verstikkende deken.
Dit kan dan minuten, uren, dagen duren.
Natuurlijk komt er daarna weer een redelijke of zelfs goede dag, maar
deze is altijd van korte duur. Die
uitzichtloosheid, dat is gewoon niet uit te leggen…
Vijf jaar geleden kreeg ik de diagnose dat ik een dysthyme stoornis heb. Dit na een jarenlange strijd voor erkenning van mijn klachten. Medicijnen helpen vaak wel, maar in mijn zwaardere periodes heb ik ook gesprekstherapie nodig. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik minder was dan een ander. Het hebben van deze stoornis is vaak overleven. Het help ook niet echt mee dat maar weinig mensen weten dat dit bestaat. Ook veel artsen onderschatten wat een dysthyme stoornis met iemand doet.
Ik deal al jaren met mijn depressie-problemen. Soms zijn ze wat meer op de achtergrond, maar vaak groeit het uit tot zwaardere perioden. Ik moet dan zoveel moeite doen om te kunnen blijven functioneren op mijn werk. Er komt een moment dat ook dit gaat stoppen ben ik bang. Dit geeft me een angstig gevoel. Hoe ziet mijn leven er dan uit?
Ik ken
niemand anders die dezelfde stemmingswisselingen heeft als ik. Ik probeer het
echt vol te houden door mijn “vrolijke masker” op te zetten en normaal te zijn,
maar ik voel me niet normaal. Als ik op me heen kijk dan begrijp ik niet dat
een hoop mensen zo vrolijk kunnen zijn en zonder zorgen. Ik voel me altijd
serieus, alsof ik een zware last meedraag. Hierdoor voel ik me alleen staan,
ondanks dat ik ben getrouwd en familie heb.
|
Leven met een dysthyme stoornis is klote, ik kan het gewoon niet anders noemen. Ondanks dat ze het vaak mild noemen, zijn er in mijn leven vaak perioden dat het voor mij extra zwaar is wanneer ik er een “gewone depressie” overheen krijg. Ik heb weinig zelfvertrouwen en vaak het gevoel dat ik faal. Wat hierdoor vroeger verkeerd is gegaan dat heeft zo’n grote invloed op hoe ik mijn leven heb geleefd. De laatste tijd heb ik nergens interesse meer in. Ik ga naar mijn werk of zit in huis. Sinds vorige week lukt het me steeds moeilijker om mijn bed uit te komen, op sommige dagen is dit een worsteling. Ik verlies ook mijn grip op wat ik eet.Het is iets waar ik niet zomaar even uit kan stappen, naar de sportschool gaan help ook niet. Ik heb er gewoon geen interesse meer in. Het ligt echt niet aan het weer of zo. Over mijn stoornis praten met anderen is lastig, zoveel mensen ken ik niet. Chronisch depressief zijn en relaties is ook niet echt een gelukkige combinatie…
Ondanks dat ik al vele jaren de klachten had, heb ik
afgelopen lente de diagnose dysthyme stoornis gekregen. Ik heb veel soorten
antidepressiva geslikt, maar deze hielpen vaak maar voor een korte periode. Dan raak ik heel down en voel ik het alsof ik
niets meer aankan. Het kan me zo raken wat andere mensen zeggen. Zo gemeen en zelfzuchtig… hoe kan ik hier mee
leren omgaan? Ik had een therapeut die zei dat ik er zelf voor kan kiezen of ik
me laat raken door wat anderen zeggen. Daar snap ik niets van. Ik kies er toch
niet voor om gekwetst te worden? Ik voel
me zo onprettig wanneer mensen hun irritaties op mij uitleven. Hoe kan ik deze
negatieve en kapotmakende gevoelens laten verdwijnen?
Ik heb de diagnose dysthyme stoornis gekregen. Onlangs ben
ik nieuwsgierig geworden of alle therapie, medicatie en “positief denken” dat
ik heb geprobeerd echt de moeite waard is. Ik heb toen wat online onderzoek
gedaan. Iedere keer dat ik een website heb gevonden waar er over de dysthyme
stoornis wordt gesproken, staat er dat het hier gaat om “een MILDE vorm van
depressie”. Ik ben inmiddels helemaal kotsmisselijk van dat zinnetje dat je
overal tegenkomt. Voor mij is die “mildheid” iets dat ondraaglijk is geworden. Ik
ben niet suïcidaal hoor… maar heb wel vaak het gevoel als ik naar bed ga dat
het me niet veel uit zou maken als ik niet meer wakker zou worden. Ik haat de grijsheid en dat het me zoveel
moeite kost om me aan mensen te binden op het emotionele vlak. Daardoor heb ik
niet veel sociale contacten en ben dus vaak alleen. Wat ik misschien nog het
moeilijkste vond aan mijn online zoektocht; ik kon zo weinig verhalen vinden
van mensen die vertelden dat ze na jaren aan deze aandoening te hebben geleden,
door te blijven vechten de grijsheid volledig achter zich hebben kunnen laten…
De reis door depressie en een moeilijke… Ik heb er al heel
mijn leven last van, tenminste zo voelt het.Grotendeels heb ik me er niet klein
door laten krijgen maar er waren tijden dat de negatieve gevoelens zo
allesoverheersend waren. Op die momenten hoefde het leven voor mij niet meer.
Terwijl er een deel van mij dood wilde, was er een ander deel dat juist door
wilde. Het laatste stuk heeft het overwonnen. Dus in plaats van veel te vroeg dood
te gaan, ga ik door. Ik doe wat ik kan en probeer zo goed als dat gaat voor
mezelf te zorgen. Hopend op een toekomst die er beter voor me uitziet. Eentje
waarin de dromen die ik zeker heb uit zullen komen.
Ik heb mijn depressiviteit
altijd als een ziekte als bijvoorbeeld diabetes, en ben er zoveel mogelijk
omheen gaan leven. Ik probeer om alle symptomen zo vroeg als dat kan bij me
zelf te zien. Op deze manier kan ik op mijn slechte dagen andere mensen ontlopen.
Zo blijft voor mij de schade binnen de perken. Medicijnen doen niet echt veel
voor mij. Dus zoveel als dat kan meegaan met dat wat komt is voor mij de enige
manier om overeind te blijven. Mijn klachten zijn van die mate dat het mij niet
in staat stelt om te werken. Het gevolg hiervan is dat ik veel binnen zit en
wat geïsoleerd ben geraakt..
|